FOUR-YEAR OLD VISITOR

(A TRIBUTE FOR MY FIRST SCHOOL TEACHER)

Sa una wla pa ang pormal nga Day Care Center sa bukid. Kung adunay mga bata nga ganahan mo eskwela adto pasudlon ug abi-abihon sa grade one nga klase. Mao to nga pag edad nako ug upat ka tuig mo kuyog ko sa akong mama ug igsoon sa eskwelahan. Ug kaming duha sa akong magulang nga igsoon mo adto sa grade one nga klase. Ug sa klase paghuman ug check sa attendance sa mga bata, ma special mention dayon akong pangalan mo ingun dayon ang maestra "good morning class, today we have a visitor, her name is ......" ug palingkuron dayon ko atubangan nga lingkuranan (ako ra man sad nagvisitor sa una). Sa tinuod lang wla jud ko mahimuot nga ma special mention akong name. kai i feel nga ako lang ang lahi, nga dili ko parte sa klase. karon makatawa ko maghuna huna nga at the age of four gitawag nako ug BISITA. Akong nakita nga kasagaran sa mga visitor abi-abihon jud sa maayong pagtratar. Karon tingali kong nibisita ko didto unya ipa ila-ila ko sa mga bata daku kaayo nang garbo kanako, tungod kai ang pulong BISITA buot pasabot SOMEBODY ka nga gihatagan sa dakung respeto. Pero sa una i perceived that as "wala kai labot". Ug kai ganahan man jud ko nga dili ko trataron ug VISITOR, mo apil jud ko sa klase, mo isa jud ko sa kamot labi na ug pa drawingon lang sa blakbord nga green. ug kai dili man ko kaabot alsahon nalang ko sa maestra. ang kataw-anan lang basta kapoyon naku matulog gyud ko. Makusi-an gud ang uban nga bata kai musonud man sad sila nako. Nalingaw kai ko sa akong pagkavisitor kai daghan kaayo ko ug nakat-unan usa na ang mga kanta nga bukidnon nga sayon lang kaayo timan-an.

Mao to nga pag edad nako ug singko anyos, gipangutana ko sa akong papa; "mukoyug ka nako sa Siyudad? ug ni ingun jud ko " oo mo kuyog", " ganahan ka mo eskwela sa siyudad? " oo ganahan". Ug gidala dayon ko sa siyudad para ma interview for Preparatory Level. Sa tinuod lang baga man ko ug nawng sa una, dili jud ko hadlokan.Dili sad ko manggi-ulawon. Wla pa may entrance exam sa mga pribaogng tunghaan sa una para sa mga Kindergarten. Mao ang buhaton ato group interview lang sa mga bata. Confident kai ko sa interview, tinudloan man sad sa akong mama mao nga andam kai ko sa mga pangutana nga "What is ur name?" "How old are you?" "Where do you live?" "What are your parents work?" mga simple lang nga pangutana. Ug ang pinaka last nga gipabuhat sa tig interview gipakanta mi usa usa. Ang uban nga bata dili jud mo kanta , mo hilak pa gani kai mahadlok (dili nuon pugson). Ako ang pinaka ulahi nga gipakanta. Wla man koi nahibaw-an nga nursery nga kanta sa una (wala man na sa bukid) dili parehas sa taga dakbayan nga mga bata. Mao nga pagturno na nako nikanta ko ug "I Want to be Your Friend" unya kai nalingaw man sa akoa ang interviewer, gi ingnan ko niya nga pakantahon nasad ug lain nga song. Sa akong ka andam wla na koi nahuna-huna-an nikanta nalang ko ug " ITIK_ITIK" grabe kaayo nakatawa ang interviewer as in.Ug sige pa jud ko niya gipakanta mao "Leron leron sinta" nasad akong gikanta. Murag wla naman ko niya lum-i, may gani nakahinumdum ko sa kanta nga "Goodbye My Teacher Goodbye" nisamot na jud siya ug bahakhak ug at last wla nako niya kulita ug pakanta. (gikantyawan man kos interviewer,gipatubos man ko niya sa mga bata nga wla ni kanta). Ug tuod man nakapasar ko ug na-enroll sa Preparatory Level. Mao nga sa siyudad ko naka sugod sa akong pormal nga edukasyon.

Ang akong pagka Visitor nakatabang kaayo aron ko makapasar sa Preparatory Level. Nagpasalamaton ko nga daghan ko ug nakat-unan sa tulunghaan namu sa bukid. Ug dili nako kalimtan ang akong pinaka-una nga maestra didto. Daku kaayo ang akong pasalamat niya sa tanan nakong nakat-unan. Nilambo ko tungod sa iyang panabang, pagsabot, pag-amuma ug sa iyang paghatag ug bili kanako isip BISITA sa iyang klase. Kanimo ang pinaka masipang pakpak "MRS ESTRELLA TARAZONA".


( Remembering my first school teacher, i am very very grateful and honored that I was once a visitor in her class, i learned a lot from her, she taught me the art of writing and the basics of reading. She is one of a kind. She may not be perfect but she definitely made learning fun. I am so sad that right now she is suffering physically after a major heart attack (her speech and muscle coordination were disabled). I may not anymore hear her speak like she used to but her wonderful words and deeds are always treasured deep inside my heart)